1. ,,Mamy następnego''

CZYTASZ -> KOMENTUJESZ

 * Sophie *

 Obudziłam się koło siódmej. Poszłam pod prysznic i ubrałam się w czarne rurki, top moro, czarną kamizelkę z ćwiekami i czarne lity z ćwiekami. Pomalowałam paznokcie na czarno i umalowałam się mocno. Zbiegłam szybko po schodach łapiąc po drodze torebkę. 

  - Hej! - przywitałam się wbiegając do kuchni. Po chwili zorientowałam się, że nikogo w niej nie ma. - Cholera jasna! - pobiegłam do pokoju Claudii. - Wstawaj! - wrzasnęłam.

  - Czego drzesz japę?! - usłyszałam z pod kołdry. Wbiegłam do jej łazienki, nalałam w kubek zimnej wody i wylałam ją na przyjaciółkę.

  - Już nie żyjesz! - usłyszałam z łazienki po tym jak Claudia wyskoczyła z łóżka, wzięła ciuchy i tam wbiegła.

  - Też się cieszę, że cię widzę - wyszczerzyłam się. - Ja idę obudzić chłopaków, a ty zrób naleśniki - wyszłam z jej pokoju i poszłam do łazienki. Wzięłam pięć kubków, wlałam do nich zimnej wody i weszłam do pokoju chłopaków. Po cichutku podeszłam do ich łóżek i wylałam na nich zawartość kubków.

  Zaczęli piszczeć jak małe dziewczynki, a ja? Ja zaczęłam się śmiać. Wyjęłam szybko telefon i zrobiłam im zdjęcie i wstawiłam na Twittera.

  Po chwili ich komórki zawibrowały, a ja ulotniłam się z pokoju. 

  - So! Nie żyjesz! - usłyszałam, na co się tylko zaśmiałam i zwiałam do kuchni.

  - Naleśniki! - ucieszyłam się i usiadłam do stołu. Zjadłam pięć i wtedy przyszli chłopcy. Nialler rzucił się na naleśniki, a po chwili reszta również.
  - Dzięki Claudia, uratowałaś mi życie - uśmiechnęłam się do niej.
  - Ja? Ja cię muszę zabić - uśmiechnęła się chytrze razem z chłopcami.
  - Cholera! -wrzasnęłam i pobiegłam do swojego pokoju. Zerknęłam na godzinę i uśmiechnęłam pod nosem.
  Usiadłam na łóżku i włączyłam komputer. Zalogowałam się na skype i zobaczyłam, że mama jest dostępna. Zadzwoniłam. Szybko odebrała:
  - Hej, Sophie.
  - Hej, mamo.
  - Co tam u ciebie?
  - Dobrze. Jak zawsze dokuczamy sobie z Claudią i chłopakami.
  - Ehh... ta dzisiejsza młodzież.
  - Nie narzekaj. Mógł ci się urodzić syn.
  - Ja nie narzekam - podniosła ręce w geście obrony. - Ja mówię jak jest.
  - Tsa.. - usłyszałam pukanie do drzwi. - Czego?! - wydarłam się w stronę drzwi.
  - To ja!
  - Kto ty?!
  - No, ja Claudia!
  - Dobra, mamo muszę kończyć - zwróciłam się do ekranu, na którym widniała twarz mojej mamy. - Pa, pa.
  - Pa pa. - Rozłączyła się.
  - Właź! - wrzasnęłam w stronę drzwi, zza których po chwili weszła Claudia i chłopcy. - Czego?
  - So, ile razy mam ci powtarzać, że nie możesz wrzucać naszych zdjęć z rana do netu. Znowu dzwonili ze szpitala - powiedział poważnie Lou, a ja zachichotałam.
  - Ile teraz zemdlało? - spytałam ze śmiechem.
  - Piętnaście - odpowiedział.
  - Szkoda - posmutniałam. - Ostatnio jak wrzuciłam wasze zdjęcie z basenu to zemdlało czterdzieści.
  - Co?! - wrzasnęli tak głośno, że spadłam z łóżka.
  - To! - pokazałam im język i wstałam z podłogi.
  - Ahh... to dlatego, ta baba z domu koło sklepu się tak na nas dziwnie gapi... - westchnął Hazz. - A myślałem, że ona na mnie patrzy, a nie na was.
  - Hazz! Ona ma 69 lat - popatrzyłam na niego z politowaniem.
  - 69? Pa pa - pomachał nam i już chciał wyjść z pokoju, ale wcisnęłam żółty przycisk i moje drzwi zamieniły się w lustro. Wcisnęłam zielony przycisk i Harry został zamknięty w dźwiękoszczelnym pudełku.
  - AAAAAAA - usłyszeliśmy pisk.
  - Musiał głośno wrzasnąć - powiedziała Claudia.
  - Masz rację. Sądzisz, że ogłuchł? To w jego zawodzie i hobby nie byłoby zbyt przyjemne...
  - JAK TY TO KURWA ZROBIŁAŚ?! - wydarli się się milczący do tej pory chłopcy gapiąc się na pudełko, w którym siedzi Harry.
  - A więc... - Zadzwonił mój telefon. - Claudia? - kiwnęła głową, a ja wyszłam na balkon. - Halo? - odebrałam.
  - Sophie, mamy następnego.
  - Tom, będziemy za dwadzieścia minut - rozłączyłam się i weszłam do pokoju. - Tom dzwonił. Mają kolejnego. A teraz wypieprzać muszę się przebrać.

Pisane przy Take Me Home

Szkoda, żę nie mamy tego koncertu

Miłego czytania

3 komentarze -> następny rozdział